پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

حسین شیخ رضایی عضو هیئت علمی موسسه حکمت و فلسفه در نشست «فلسفه، بیرون و درون دانشگاه» که در سه‌شنبه ۲۴ بهمن در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد،بیان داشت که از دیدگاه مردم، فلسفه دانشگاهی دو تا مشکل دارد؛ یکی اینکه با زبان فنی غیر قابل فهمی بیان می‌شودو دوم اینکه از دید افراد بیرونی، آن چیزی که فیلسوف درباره آن صحبت می‌کند ربطی به زندگی ندارد.بحث فلسفه کاربردی هم قادر به پاسخگویی به این دو چالش نبوده و لازم است وارد حوزه فلسفه برای عموم شویم . نکته مهم‌ در تعریف فلسفه برای عموم این است که راجع به موضوعاتی صحبت می‌کند که دغدغه عموم مردم یا خیر عمومی است. فلسفه برای عموم می‌گوید تو مسئله داری، من می‌آیم از زاویه دید خودم می‌گویم مسئله‌ات چطور حل می‌شود.مثلا در غزه، اسرائیل به بیمارستان بمب می‌زند، فلسفه می‌تواند به ما چارچوب بدهد که آیا این دفاع مشروع به حساب می‌آید یا خیر. پس فلسفه کاملا نقش ابزاری دارد و فیلسوف می‌خواهد با این ابزار مسئله‌ای را حل کند که این مسئله، مسئله عموم است. در چنین شرایطی باید به حساسیت های داستان هم توجه نمود به گونه ای که فلسفه عامه‌پسند و فلسفه پوپولیست ،جای فلسفه برای عموم را نگیرد و جریان سازی پوپولیستی ( خصوصا در فضاهای سیاسی و اجتماعی) جای فلسفه برای عموم ننشیند.تجارب متشابه این حوزه را در ترویج علم، علم کاربردی و کاربردی سازی علم،زبان تخصصی علم و مواردی همانند نیز داریم.

در اوایل روی کار آمدن دولت بایدن، دولت آمریکا و اردن، یک قرارداد پانزده ساله نظامی منعقد کردند. در بند سوم این قرارداد، دولت اردن موافقت می‌کند که نیرو‌های نظامی آمریکا و عموم افراد و نهاد‌هایی که طرف ِقرارداد وزارت دفاع آمریکا هستند به تمام امکانات نظامی و فعالیت‌های مرتبط به آن‌ها بدون هیج گونه ممانعتی از طرف مقامات اردنی، دسترسی خواهند داشت.

فلسفه در زمان‌های گذشته و به‌‌ویژه در دوران اوج خود در یونان همیشه پیوند نزدیکی با مردم و زندگی روزمره داشته است. شاید امروزه با بحرانی‌ترشدن اوضاع جهان، افزایش چشمگیر فقر، بحران‌های زیست‌محیطی و خشونت فرا‌گیر در همه کشور‌ها فلسفه برای عموم مردم به کاری بی‌معنا تبدیل شده باشد. در این میان، اما از نقش فلاسفه و نظریه‌پردازان نیز نباید غافل ماند. روزگاری فلسفه در دل جامعه رفته بود اما اکنون محدود به ژورنال‌ها و کلاس‌های دانشگاهی شده است.

«سروش دباغ»، فرزند عبدالکریم سروش در سایت «صدانت» در یادداشتی انتقادی، درباره‌ی «عبدالحسین خسروپناه»، رییس موسسه‌ی پژوهشی حکمت و فلسفه، از ریاست او بر این موسسه‌ی علمی انتقاد کرد که پاسخ تلگرامی خسروپناه را در پی داشت.